47

 Aan mijn fietstocht om mijn pensioen in te luiden is een einde gekomen. 8 Weken leven op en met de fiets: de ultieme vrijheid. Zo had ik het gedacht en zo was het ook. Alles wat je nodig hebt hangt aan de fiets. De hele dag de wind om je hoofd en de geluiden van buiten in je oren. Prachtige omgevingen en vergezichten. Gebouwen en bouwwerken van enkele eeuwen oud. Middeleeuwse steden en dorpen. Andere mensen met andere gewoonten. Verrassende contacten. Vele vele gesprekken en gesprekjes met mensen uit diverse Europese landen. Het meest intense gevoel van dit allemaal ervoer ik in Arles, toen kwam alles bij elkaar. Loop ik daar in een prachtige oude stad, onder een stralende zon, geen enkele haast, in de tuin waarin ook Vincent van Gogh gezeten heeft, misschien wel op de plek waar ik een espresso dronk, en met de fiets tot daar gekomen (ik dan). Een geluksmoment. Wat kun je je nog beter wensen.

Maar er waren natuurlijk ook mindere momenten. Zoals de regen bij tijd en wijlen, de kille nachten, de camping die er niet bleek te zijn of die mij de toegang weigerde, de campings die mij in een uithoek plaatsten, vaak op een door hagen afgebakende plaats waardoor contact met anderen moeilijk was, geen vers eten.

Mijn uitrusting heeft uitstekend dienst gedaan en vooral mijn fiets, toch de basis van alles, heeft geen enkel mankement vertoond, terwijl hij toch een kleine 25kg bagage en mij moest dragen. Op de 1e en de 2e dag de ketting eraf gelopen maar dat bleek te komen door mijn te laat schakelen naar het kleine blad en is daarna niet meer voorgekomen. Verder 1 keer de banden bijgepompt en dat was het. En dat kleine blad heb ik vaak nodig gehad want wat heb ik moeten klimmen. Maar zoals na regen zonnenschijn komt volgt na een klim een afdaling.

Een droom is werkelijkheid geworden en daarom eindig ik met van Jacques Brel geleende woorden: "je vous souhaite des rêves à n'en plus finir et l'envie furieuse d'en réaliser quelques uns".

Henk